Υγεία

Συγκλονίζει η ιστορία της Μαρίας που γεννήθηκε μόλις 570 γραμμάρια

Ελπίδα και θάρρος δίνει η ιστορία της Μαρίας, που γεννήθηκε πρόωρα και έκλεισε τα πρώτα της γενέθλια στη ΜΕΝΝ.

Άκουσε το άρθρο

 

 

Νοέμβριος 2024. Φορτισμένος συναισθηματικά, ο Κώστας περνά τη γραμμή του τερματισμού του 41ου Μαραθωνίου της Αθήνας, έχοντας στα χέρια του την ενός έτους κόρη του, Μαρία.

Ήταν έναν χρόνο πριν, Νοέμβριος του 2023, όταν η σύζυγος του, Γωγώ, έφερνε στον κόσμο, μετά από μια ιδιαίτερα δύσκολη εγκυμοσύνη, το κορίτσι τους. Συμπωματικά, η Μαρία ήρθε στη ζωή την ημέρα διεξαγωγής του 40ου Αυθεντικού Μαραθωνίου και ξεκίνησε έκτοτε τον προσωπικό της αγώνα δρόμου.

Η Μαρία γεννήθηκε στην 27η εβδομάδα της κύησης και ζύγιζε μόλις 570 γραμμάρια. Αριθμοί που σε άλλους γονείς μπορεί να φαντάζουν αδιανόητοι, για τον Κώστα και τη Γωγώ, ήταν απλά ένας άθλος. 

Καθηλωμένη στο κρεβάτι από την τρίτη εβδομάδα κύησης

Τα νέα της εγκυμοσύνης έφεραν ιδιαίτερη χαρά στο νεαρό ζευγάρι, αλλά πολύ σύντομα, αυτή τη χαρά διαδέχτηκε η αγωνία. Μόλις στην τρίτη εβδομάδα της κύησης, η Γωγώ ενημερώθηκε ότι θα έπρεπε να μείνει στο κρεβάτι. «Ήταν ένα πρόβλημα που προέκυψε ξαφνικά. Γνώριζα ότι είχα θρομβοφιλία αλλά ήταν κάτι ελεγχόμενο, δεν πίστευα ότι θα προκαλούσε κάποιο πρόβλημα. Μας είπαν ότι υπάρχει κίνδυνος για το παιδί. Έπρεπε να μείνω καθηλωμένη και σηκωνόμουν μόνο για να πάω στο γιατρό» θυμάται.

Αναγκάστηκε να ενημερώσει άμεσα τους ανθρώπους στην εργασία της και για την ίδια, η αντίδρασή τους ήταν βάλσαμο. Βρήκε κατανόηση και συμπαράσταση και κατάφερε να εργαστεί από το σπίτι. «Ευτυχώς είχα μεγάλη βοήθεια από τη δουλειά. Δούλευα από το σπίτι κι έτσι ερχόμουν σε επαφή και με τον έξω κόσμο. Ένιωθα χρήσιμη».

Κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες μέχρι να έρθει η ώρα για το υπερηχογράφημα Β’ Επιπέδου. «Πήγαμε με χαρά για να δούμε μια ξεκάθαρη εικόνα του μωρού και τελικά ήταν όλα ανάποδα» θυμάται ο Κώστας. «Μετά μπήκαμε σε μια άλλη ζωή, κερδίζαμε μέρα – μέρα και γνωρίζαμε πλέον ότι το μωρό θα πρέπει να γεννηθεί πρόωρα».

Εκεί ξεκίνησε ο πραγματικός μαραθώνιος για το ζευγάρι. Που είχε αγωνία, πόνο, φόβο, αλλά και ελπίδα και προσμονή. «Πηγαίναμε πολύ συχνά στον γιατρό για να δούμε εάν το παιδί αναπτύσσεται φυσιολογικά. Εάν χτυπάει η καρδιά, εάν αιματώνεται σωστά. Θα μπορούσαν να μας πουν ανά πάσα στιγμή ότι θα πρέπει να πάρουν το μωρό».

Αυτό συνέβη την 27η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. «Μας ενημέρωσαν ότι σε δύο ημέρες η Γωγώ πρέπει να γεννήσει. Ήμασταν σε οριακό σημείο. Εάν συνεχίζαμε, δεν θα είχαμε τις πιθανότητες με το μέρος μας. Όσο κι αν το περιμένεις, είναι ένα σοκ. Προσπαθείς να το συνειδητοποιήσεις, αλλά είναι τεράστιο το σοκ» αναφέρει ο Κώστας.

«Ήταν ακόμη ένα έμβρυο»

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά. Ο Κώστας περίμενε έξω από την αίθουσα τοκετών και προσευχόταν μαμά και παιδί να είναι καλά. Στο χειρουργείο, η Γωγώ ζήτησε από τους γιατρούς να μη της χορηγήσουν αναισθησία. «Ήθελα τουλάχιστον να ακούσω το κλάμα της γιατί δεν ήξερα αν θα αντέξει μετά» θυμάται και η φωνή της «σπάει».

Η Μαρία γεννήθηκε 570 γραμμάρια, λίγο μετά τη συμπλήρωση έξι μηνών κύησης και ανήκει στην κατηγορία των «εξαιρετικά πρόωρων» νεογνών. «Ήταν ουσιαστικά ένα έμβρυο. Ένα μικρό μωράκι που δεν είχε καν δέρμα. Δεν μπορούσες να το αγγίξεις» αναφέρει η Γωγώ.

Το μωρό μπήκε απευθείας στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών (ΜΕΝΝ) όπου και παρέμεινε συνολικά 109 ημέρες. Ημέρες που κυλούσαν βασανιστικά για το ζευγάρι. Περνούσαν τη μέρα τους μετρώντας τα λεπτά για να φτάσει η ώρα των δύο επισκεπτηρίων. «Πηγαίναμε πρωί- απόγευμα στη Μονάδα, με τον φόβο μη χτυπήσει το τηλέφωνο ενδιάμεσα» θυμάται η Γωγώ.

Κι ενώ οι πρώτες ημέρες κυλούσαν ομαλά, στις δυο εβδομάδες προέκυψε η πρώτη επιπλοκή. Μια δύσκολη λοίμωξη που χτύπησε καμπανάκι. Το παιδί φαινόταν να αντιδρά ικανοποιητικά στην αγωγή, όταν όμως αυτή τελείωνε, ήρθε μια δεύτερη λοίμωξη να θέσει πλέον θέμα επιβίωσης. «Χρειαζόταν λεπτοί χειρισμοί από τους γιατρούς. Έκαναν μια επέμβαση η οποία είχε μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Σχεδόν μηδαμινές. Σκεφτείτε ότι χρειαζόταν ένα εξάρτημα που δεν έβγαινε καν στο μέγεθος του παιδιού» αναφέρει ο Κώστας. «Κι όμως, οι γιατροί τα κατάφεραν. Είναι μάγοι». Τότε ήταν που η Μαρία έλαβε και το όνομά της, με αεροβάπτισμα.

Έπρεπε να περάσουν οι πρώτες κρίσιμες ημέρες για να φανεί εάν η επέμβαση ήταν επιτυχημένη. Κάθε ημέρα που περνούσε και το παιδί ήταν καλά, ήταν μια μικρή νίκη της οικογένειας. Ο δρόμος όμως ήταν ακόμη μακρύς.

Μέσα σε αυτή την αγωνία, ο Κώστας ήταν αναγκασμένος να συνεχίσει ένα μέρος της καθημερινότητάς του, πηγαίνοντας στη δουλειά. «Γινόταν όλα εντελώς μηχανικά. Δεν προλάβαινα να σκεφτώ κάτι…» θυμάται.

Γιατροί και νοσηλευτές, όμως, ήταν εκεί για να καλύψουν ακόμη κι αυτό το κενό κατά τη διάρκεια του δύσκολου ταξιδιού. «Για ‘μένα αυτό ήταν το τρίτο μεγάλο σοκ. Όταν ο Κώστας δεν μπορούσε να ακολουθήσει. Τα κορίτσια της μονάδας όμως δεν με άφησαν μόνη. Γι’ αυτό τους χρωστάμε τεράστια ευγνωμοσύνη. Δεν ξέρω αν φτάνει η ζωή μας για να τους ξεπληρώσουμε το καλό που μας έκαναν. Είναι πλέον οικογένειά μας. Όπως και οι άλλοι γονείς που συναντούσαμε στη Μονάδα. Έχουμε βιώσει τέτοια συναισθήματα που δεν μπορεί να τα κατανοήσει κάποιος που δεν έχει περάσει χρόνο εκεί μέσα» αναφέρει από την πλευρά της η Γωγώ.

Όταν ακούσαμε τη λέξη «σπίτι»

Η πρώτη αχτίδα φωτός εμφανίστηκε την 42η ημέρα, οπότε και ακούστηκε για πρώτη φορά από τα χείλη των γιατρών η λέξη «σπίτι». «Δεν θα ξεχάσουμε την ενημέρωση από τον γιατρό. Μας είπε “όταν θα πάρετε το παιδί στο σπίτι…”. Δεν ακούσαμε τίποτα άλλο μετά από αυτό. Ήταν σαν όνειρο» λέει ο Κώστας.

Το τελικό στάδιο της νοσηλείας περιελάμβανε ουσιαστικά την προετοιμασία για τη φροντίδα κατ’ οίκον. «Στο σπίτι ζήσαμε το θαύμα μας. Την κοιτάζαμε και δεν το πιστεύαμε. Πήραμε από τη Μονάδα ένα υγιές παιδάκι. Περιμέναμε πώς και πώς να είμαστε οι τρεις μας στο σπίτι ως οικογένεια και αυτό ήταν επιτέλους αλήθεια» θυμάται ο Κώστας.

Η φετινή περίοδος των Χριστουγέννων είναι τελείως διαφορετική από την περσινή για το ζευγάρι. Η οικογένεια είναι πλέον στο σπίτι και στόλισε το δέντρο παρέα με τη Μαρία. Η σκέψη όμως, αναπόφευκτα ταξιδεύει στο 2023. «Το πιστεύετε ότι ακόμη και φέτος, το μυαλό μου πάει εκεί; Φτάνει η ώρα του επισκεπτηρίου και σκέφτομαι ότι κάποιοι γονείς θα αγωνιούν, περιμένοντας την ενημέρωση…» εξομολογείται η Γωγώ.

Πλέον, οι δυο τους, επιθυμούν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν άλλα ζευγάρια που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Αυτό προσπαθούν να κάνουν και μέσω της οργάνωσης «Ηλιτόμηνον» που ιδρύθηκε από γονείς πρόωρων τριδύμων με σκοπό τη βελτίωση της φροντίδας των πρόωρων μωρών και των οικογενειών τους. Η κάθε εμπειρία είναι βέβαια μοναδική, αλλά τα βιώματα αυτά αποδεικνύονται πολύτιμα για ανθρώπους που περνούν παρόμοιες δυσκολίες. «Ποτέ δεν είπαμε γιατί σε μένα. Αυτό είναι αυτοτιμωρία. Το γιατί δεν το λέμε στα ευχάριστα. Αισθανόμαστε ότι μας τα χρωστάνε. Εμείς δεν το είπαμε ούτε τότε» αναφέρει ο Κώστας και σημειώνει πόσο σημαντικό ήταν που στο βάθος αυτής της δύσκολης διαδρομής είχαν κοινή αντίληψη και βηματισμό με τη Γωγώ. «Πιεστήκαμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για το παιδί και θα ήταν δύσκολο εάν διαφωνούσε ο ένας από τους δυο. Είχαμε κοινή σκέψη που βασιζόταν και στο ότι είχαμε πλήρη ενημέρωση από τους γιατρούς που μας βοηθούσε να καταλάβουμε την κατάσταση κάθε φορά».

Αυτή είναι και η βασική συμβουλή που θα έδιναν και οι δυο σε ζευγάρια που αναγκάζονται να κάνουν δεύτερο σπίτι τους τις ΜΕΝΝ. «Να έχουν πίστη στο παιδί τους και στους γιατρούς. Να καλλιεργούν σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με το προσωπικό της Μονάδας γιατί κι εκείνοι επιθυμούν το ίδιο με τους γονείς. Να πάει το παιδί γρήγορα στο σπίτι του». «Εμείς φεύγαμε από εκεί και ξέραμε ότι το παιδί μας είναι σε καλά χέρια. Δεν μπορείς να ζήσεις εάν δεν έχεις εμπιστοσύνη σε αυτούς τους ανθρώπους» αναφέρει η Γωγώ. «Ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, θέλαμε να δίνουμε θετική ενέργεια στο παιδί μας. Κλαίγαμε έξω και μπαίναμε μέσα και τραγουδούσαμε και γελούσαμε. Θεωρούσαμε ότι είναι ντροπή να μη παλεύουμε εμείς, ενώ πάλευε ένα παιδάκι που χωρούσε στην παλάμη του ενός χεριού» προσθέτει.

Τα πρώτα γενέθλια στη ΜΕΝΝ

Αυτό το παιδάκι που κάποτε χωρούσε στην παλάμη της μαμάς του, σήμερα είναι 13 μηνών, γελάει, παίζει και χάνεται στις αγκαλιές των γονιών της. «Μοιάζει σαν να μη πέρασε τίποτα από όλα αυτά» όπως λέει ο Κώστας.

Πριν λίγο καιρό, η Μαρία γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια και το κεράκι στην τούρτα της το έσβησε στο πρώτο της σπίτι. Εκεί όπου πέρασε τις πρώτες 109 ημέρες της ζωής της. Παρέα με το προσωπικό και τους Διευθυντές της Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, Τίνα Λεοντιάδη και Γιώργο Μαυρογεώργο. Ο Γιώργος θα γίνει μάλιστα και ο πνευματικός πατέρας του παιδιού.

Το κεράκι της τούρτας φώτισε τη ΜΕΝΝ του ΜΗΤΕΡΑ, δίνοντας κουράγιο στους γονείς που ξεροσταλιάζουν πρωί- απόγευμα στους διαδρόμους, ότι σύντομα έρχεται η δική τους ώρα «για το σπίτι».

Πηγή: thestival.gr

Ειδήσεις σήμερα

Γάζα: Ισραηλινοί βομβαρδισμοί παρά τις ελπίδες για κατάπαυση πυρός

Αχαρνές: Κουκουλοφόροι χτύπησαν και λήστεψαν δικηγόρο και τη σύζυγό του (βίντεο)

Πάρος - Επίθεση σε αδέρφια: “Από τύχη ζει το παιδί, το μαχαίρωσαν πισώπλατα”