Κοινωνία

Βούτηξε στην πισίνα και έμεινε παράλυτος (βίντεο)

Συγκλονιστική η στάση της συντρόφου του άτυχου Νίκου.

Η Ρόδος παρακολουθεί με συγκίνηση την περιπέτεια του Νίκου. Μια περιπέτεια που ξεκίνησε από μια βουτιά σε πισίνα ξενοδοχείου…

Ένας χρόνος ακριβώς έκλεισε την προηγούμενη Κυριακή από το βράδυ που ο Νίκος Κοντού, το όμορφο παλικάρι με το χαμόγελο και την τόσο θετική αύρα, έκανε μια βουτιά στην πισίνα ξενοδοχείου που αποδείχτηκε μοιραία για την υπόλοιπη ζωή του.

Κι από τότε Νοσοκομεία, Κέντρα Αποκατάστασης, και το αμαξίδιο που μαρτυρά ότι χτύπησε στον αυχένα! Αυτό που συγκλονίζει, όμως, από την πρώτη στιγμή και μέχρι σήμερα, είναι η στάση της Ανθής Παλλά, της γυναίκας του, της συντρόφου του, που οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν αυτά που έχει κάνει για εκείνον. “Κανένας δεν είχε συνειδητοποιήσει τι μας συμβαίνει” λέει η Ανθή στο rodiaki.gr και συνεχίζει “προσπαθούσαμε για το καλύτερο, αλλά δεν ξέραμε ποιο είναι αυτό. Όλος ο κόσμος βλέποντας κάποιον σε αμαξίδιο νομίζει πως ο πρώτος του στόχος είναι να περπατήσει. Υπάρχουν όμως στάδια πριν να είναι αυτό καν σκέψη. Εμείς, ιδανικά είχαμε τις οικογένειές μας να μας στηρίζουν, είχαμε τους φίλους μας, είχαμε ο ένας τον άλλο, κι αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι ευγνώμων.”

Ο άτυχος Νίκος συμπληρώνει: “Κάταγμα στην αυχενική σπονδυλική στήλη. Ο 5ος αυχενικός σπόνδυλος μετατοπίστηκε και συμπίεσε τον νωτιαίο μυελό. Ο νωτιαίος μυελός είναι αυτός που δίνει όλες τις εντολές. Την επομένη του ατυχήματος με χειρούργησε ο Δημήτρης Μακρής και τον ευχαριστώ πολύ. Μετά από περίπου έναν μήνα βγήκα από το νοσοκομείο της Ρόδου και ο πρώτος στόχος ήταν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τα Χριστούγεννα ήταν η πρώτη ημέρα που σηκώθηκα από το κρεβάτι κι έκατσα σε αμαξίδιο. Όλα τα πράγματα είναι στη ζωή, κι ό,τι τύχει πρέπει να το αντιμετωπίζεις. Ο καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό, δεν είναι ότι ο δικός μας είναι πιο βαρύς. Η ζωή στο αμαξίδιο είναι απλώς διαφορετική. Κάνεις τα πάντα, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Ξαναμαθαίνεις τη ζωή.”

“Αυτό που έγινε μας έδεσε πιο πολύ. Εγώ ποτέ δεν του χάιδεψα τ’ αυτιά. Και ποτέ δεν άκουσα κάποιον που μπορεί να μου έλεγε πώς να του φερθώ. Ήξερα. Δεν άλλαξε τίποτα στη συμπεριφορά μου. Είχαμε πολλές μικρές νίκες. Είχα πάρει ένα ημερολόγιο κι έγραφα ό,τι καινούργιο πετυχαίναμε. Εμείς οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε που ήμασταν και πριν. Αλλά δεν ήμασταν από την αρχή δυνατοί. Και θα γελάσεις και θα κλάψεις και θα χαρείς και θα τσακωθείς. Όπως όλα τα ζευγάρια” λέει η γλυκιά Ανθή…