Ποδόσφαιρο

Κυριάκος Παπαδόπουλος: κάποιοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα

Ο διεθνής αμυντικός μίλησε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και για τους στόχους του τόσο με το Αμβούργο όσο και με την Εθνική Ελλάδος.

«Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος γνωρίζει τι σημαίνει σκληρή δουλειά, αφού στην πατρίδα του βοηθούσε τον πατέρα του στο εμπόριο επίπλων και τον παππού του στα καπνά. Αυτή τη νοοτροπία την οποία έφερε μαζί του στο Αμβούργο. Στην βιβλιοθήκη της ομάδας του υπάρχει ένα ταξιδιωτικός οδηγός της Ελλάδας. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος τον ξεφυλλίζει και μας δείχνει τον τόπο καταγωγής του, την Κατερίνη, στον Θερμαϊκό κόλπο. Έναν τουριστικό προορισμό με μια ωραία παραλία κοντά, όπως λέει με ενθουσιασμό ο 25χρονος κεντρικός αμυντικός της ομάδας του Αμβούργου», γράφει εισαγωγικά στην συνέντευξή μαζί του η γερμανική εφημερίδα “Die Welt”.

Στο ερώτημα εάν φανταζόταν ότι μετά το τέλος της σεζόν θα επέστρεφε από τις διακοπές ως παίκτης της ομάδας του Αμβούργου απάντησε ότι «δεν ήταν τόσο απλό. Αισθάνθηκα αμέσως άνετα στο Αμβούργο. Εκτός τούτου είχα καλή σχέση με το προπονητή Μάρκους Γκίζντολ, αλλά είχα και ένα συμβόλαιο με την Λεβερκούζεν. Ήδη στις aρχές είχα πει στους αρμόδιους ότι θέλω οπωσδήποτε να πάω στο Αμβούργο. Αν ένας παίκτης τοποθετείται τόσο ξεκάθαρα βρίσκεται και μια λύση». Ο Παπαδόπουλος πρόσθεσε μάλιστα ότι είχε και άλλες προτάσεις από ομάδες της Αγγλίας και της Ισπανίας, αλλά ήθελε οπωσδήποτε να μείνει στο Αμβούργο.

Στην ερώτημα της γερμανικής εφημερίδας εάν του αρέσει η εικόνα του ηγέτη που έχουν γι’ αυτόν οι οπαδοί του Αμβούργου, ο οποίος είναι “τρελός” με την καλή έννοια, ο Έλληνας παίκτης απάντησε: «Στο γήπεδο παίζω σαν να επρόκειτο για ζήτημα ζωής ή θανάτου. Αυτή είναι η δουλειά μας και θέλω πάντα να κερδίζω. Με οδηγεί η φιλοδοξία μου», λέει και προσθέτει ότι «από μικρός έπρεπε να δουλεύω. Ο πατέρας μου εμπορευόταν έπιπλα και υπήρχαν πάντα πολλά να γίνουν. Βοηθούσα συχνά στη μεταφορά ή δούλευα στα καπνά του παππού μου. Ξέρω τι σημαίνει σκληρή δουλειά. Είναι πιθανόν αυτό να φαίνεται και στο γήπεδο».

Ο Παπαδόπουλος αναφερόμενος στον πατέρα του είπε ότι του αρέσει το ποδόσφαιρο και συχνά του κάνει κριτική, επειδή ξέρει από ποδόσφαιρο και έπαιζε και ο ίδιος. Οι γονείς του δεν τον πίεσαν ποτέ όμως και γι’ αυτό τους είναι ευγνώμων. «Η ώθηση να γίνω ποδοσφαιριστής ερχόταν από μέσα μου και το σχολείο δεν με ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα. Ήθελα πάντα να πάω με τους φίλους μου να όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο γήπεδο. Η μητέρα μου πρόσεχε όμως να κάνω τα απαραίτητα και το σχολείο. Ήξερε, όμως, ότι το πάθος μου ήταν το ποδόσφαιρο και με πήγαινε στην προπόνηση και στα παιχνίδια».

Για τους τραυματισμούς του και όσους έχουν ενδοιασμούς για τη φυσική του κατάσταση ο Παπαδόπουλος είπε: «Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει, την απάντηση την δίνω στο γήπεδο. Μετά τον τραυματισμό μου στο γόνατο πολλοί έλεγαν ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα. Και οι γιατροί είχαν αμφιβολίες. Και τι έγινε; Μπορώ ακόμα να παίξω μπάλα υψηλού επιπέδου, διαφορετικά το Αμβούργο δεν θα είχε δώσει ένα τέτοιο χρηματικό ποσό για μένα».

Για τους στόχους του στο Αμβούργο είπε «ξέρουμε όλοι ότι η ομάδα πέρυσι ήταν πολύ ασταθής. Επομένως ελπίζω ότι καταρχάς θα σταθεροποιηθούμε και δεν θα χρειαστεί να τρέμουμε μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Αυτό θα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Προς Θεού, όχι άλλον αγώνα για να μην υποβιβαστούμε».

Ερωτηθείς για την προσωπικές του επιθυμίες ο Παπαδόπουλος απάντησε ότι θέλει να έχει την υγεία του, ώστε να μπορέσει να βοηθήσει με την απόδοσή του την ομάδα του, ενώ για το Παγκόσμιο Κύπελο του 2018 είπε ότι και φυσικά τον ενδιαφέρει: «Είμαστε δεύτεροι στον όμιλό μας. Θα είναι δύσκολο, αλλά έχουμε κάθε δυνατότητα να προκριθούμε. Έχουμε αποδείξει ότι είμαστε δυνατοί».

Στο ερώτημα εάν επιτυχίες-εκπλήξεις όπως αυτή του 2004 στην Πορτογαλία είναι δυνατόν να επαναληφθούν απάντησε: «Ποτέ δεν μπορεί κανείς να τις αποκλείσει. Αλλά πάρα πολύ πιθανές δεν είναι. Τότε ταίριαζαν όλα. Η ομάδα ήταν πραγματικά καλή. Η Ελλάδα βρισκόταν επί ποδός. Ήμουν δώδεκα χρονών και είχα βάψει το πρόσωπό μου στα εθνικά μας χρώματα, λευκό και γαλάζιο. Όλοι ήταν στους δρόμους, ήταν ένα τεράστιο πάρτι. Ένα απίστευτο γεγονός το οποίο δεν θα το ξεχάσω ποτέ».