Γενικά

“Έχουμε δυο μέρες να φάμε… Έχετε τίποτα;”: έκκληση μητέρας δύο παιδιών

Η δραματική περιγραφή της γυναίκας για τις συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας της.

Η φωνή που άκουγε της ήταν γνώριμη. Είναι μιας γυναίκας, που η μοίρα στάθηκε σκληρή μαζί της. Μάνα δύο παιδιών του Δημοτικού, χωρισμένη και άνεργη. Πώς να τα φέρει βόλτα με μοναδικό εισόδημα του Εισόδημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης των 250 ευρώ; Τι να πρωτοπληρώσει; Το νοίκι, τη ΔΕΗ, το νερό, τα έξοδα των παιδιών στο σχολείο, το φαγητό;

Όσο και να το προσπαθήσεις, δεν βγαίνουν. Ο μήνας τελειώνει, τα χρήματα έχουν εξαφανιστεί, το ίδιο και τα τρόφιμα. Ποια τρόφιμα δηλαδή; Μακαρόνια, ρύζι, πατάτες, όσα χρειάζεται το στομάχι για να ξεγελάσει την πείνα του και να μην διαμαρτύρεται.

Και όταν όλα τελειώνουν, έρχεται η απόγνωση. Τι θα φάνε τα παιδιά; Πώς θα πάνε στο σχολείο χωρίς κολατσιό; Εκεί είναι το σημείο που αναζητάς σωσίβιο σωτηρίας. Αναζητάς βοήθεια, με όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει. «Έχουμε δυο μέρες να φάμε, έχετε τίποτα;» ρωτάς.

«Ναι, έχουμε. Έλα να πάρεις μακαρόνια, ρύζι και λάδι, να μαγειρέψεις στα παιδιά σου, πριν έρθουν από το σχολείο», η σωτήρια απάντηση.

«Το πρόβλημα δεν λύνεται, εάν δώσουμε εμείς λίγα μακαρόνια και ρύζι, που τα έχουμε από τις προσφορές του κόσμου», λέει στο thebest.gr η Βάσω Νικολοπούλου, για να μας προσγειώσει στη σκληρή πραγματικότητα για να προσθέσει: «Δυστυχώς, ως κοινωνία έχουμε συνηθίσει στη φτώχεια. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους μας δίπλα μας να πεινάνε».

Σήμερα από το Φωτεινό Αστέρι, εξυπηρετούνται περί τις 550 οικογένειας της Πάτρας, οικογένειες της διπλανής πόρτας που ζουν τον δικό τους Γολγοθά, της επιβίωσης.

«Υπάρχουν οικογένειες που σήμερα ζουν, δίπλα μας, σε άθλια κατάσταση. Άνθρωποι που ξεκινούν με τα πόδια από το Νέο Δρόμο ή τα Ζαρουχλέικα, για να πάνε στο συσσίτιο της Μητρόπολης ή του Δήμου, στο κέντρο της Πάτρας, να πάρουν τα φαγητά και να ξαναγυρίσουν με τα πόδια», εξηγεί η Βάσω Νικολοπούλου.

Συσσίτια που όπως εξηγεί, στο thebest.gr, δεν αρκούν, αφού αυτό της Μητρόπολης είναι μόνο το μεσημέρι και του Δήμου, μόνο καθημερινές. Και δεν είναι μόνο αυτό. Έχουμε φτάσει τέλη Οκτώβρη και το πρόγραμμα με το δωρεάν κολατσιό στα σχολεία, δεν έχει ξεκινήσει. Τι τρώνε τα παιδιά αυτά; Άλλα τίποτα, άλλα μια φέτα ψωμί, προσεκτικά τυλιγμένη σε αλουμινόχαρτο και άλλα μοιράζονται το κολατσιό με τους συμμαθητές τους.

«Μην επαναπαυόμαστε ότι δεν υπάρχει φτώχεια. Το ΚΕΑ, τα συσσίτια, το Ταμείο Ανεργίας, η Κοινωφελής Εργασία, δεν φτάνουν για να ζήσεις, αλλά για να πληρώσεις τα παλιά χρέη που έχουν δημιουργηθεί από την κρίση», τονίζει η Βάσω Νικολοπούλου και προσθέτει:

«Καθημερινά μας παίρνουν τηλέφωνο, για να μας ζητήσουν μια πάνα, ένα σακουλάκι ρύζι, λίγο λάδι. Η κατάσταση είναι απελπιστική».